Wyświetlanie artykułu

Problematyka jakości życia znacznie zakorzeniła się w psychologii od czasów, kiedy Campbell w latach siedemdziesiątych minionego stulecia przeprowadził badania psychologicznych aspektów jakości życia ludności USA na wzór pomiarów ekonomicznych. Campbell’a (1976) interesowała społeczność, nie jednostka. Chciał zastąpić pojęcia ekonomiczne (dochód narodowy, stopa zysku, produkt narodowy) pojęciami psychologicznymi (zadowolenie z różnych dziedzin życia, satysfakcja). Pod hasłem psychologii pozytywnej, w ostatniej dekadzie XX wieku, dążenia te silnie wsparł Seligman (2005, 2005a), stawiając pytanie-jak można chronić ludzi przed wyuczoną bezradnością i depresją? Obecnie w badaniach ważne staje się także to, co człowiekowi czyni dobrze i jakie życie jest dobre, nie tylko to, co czyni mu źle (King, Napa, 1998).

W Polsce także rośnie liczba publikacji i wystąpień konferencyjnych, w których jakość życia, jest jednym ze słów kluczowych. W związku z niektórymi pracami odnoszę wrażenie, że dla części badaczy jakość życia jest przede wszystkim ogólnym pojęciem, z którym łączą nie koniecznie uzasadnioną nadzieję na postęp w dotychczasowych badaniach własnych. Łączą oni po prostu realizowane wcześniej przez siebie tematy bardziej z hasłem „jakość życia”, niż z szeroką problematyką doświadczania codzienności. Nie dbają przy tym zbytnio o spójność teoretyczną i metodologiczną jednego z drugim. Taka addycja nie sprzyja postępowi w budowaniu psychologicznych, czy interdyscyplinarnych teorii jakości życia i nie przyczynia się do ustalenia relacji między zjawiskami afektywnymi, które jakość życia stanowią …