Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week gaat ze naar de speeltuin, waar ze ruzie krijgt met een vader van een vervelend jongetje. "Denk maar niet dat ik bang ben."
De vakantie duurde lang, de dingen die we wilden doen hadden we wel zo’n beetje afgevinkt. "Mama, we vervelen ons", klonk het in koor. Olle (8) en Puk (11) lagen lamlendig ondersteboven op de bank.
Ik pakte mijn telefoon en keek of nog iets leuks te doen was. "Er is een nieuwe speeltuin, speciaal voor de vakantie. Jullie kunnen daar hutten bouwen en met modder knutselen", stelde ik voor. "Jeeej!!", schreeuwden de kinderen en ze sprintten naar de auto.
De tijdelijke speeltuin zag er gezellig uit. Je kon er niet alleen hutten bouwen, maar ook midgetgolven en lasergamen. Hier kwamen we de dag wel door. Puk en Olle vlogen alle kanten op, ze wisten van gekkigheid niet waar ze moesten beginnen. Ik pakte mijn boek uit mijn tas en nestelde me in de zon.
Nog geen drie bladzijdes later hoorde ik Olle brullen. Ik vond hem in een ballenbak, waar een man 'Lekker voor je', tegen hem riep. Mijn zoon kwam huilend naar me toe, een rode schram onder zijn oog. "Wat is er gebeurd?", vroeg ik. "We gooiden met ballen, en toen kwam er één tegen die jongen en toen sloeg hij me", huilde hij.
'Ben jij wel normaal?'
Ik hielp Olle de ballenbak uit en draaide me om naar de vader, die stond te grijnzen. Jij moedigt aan dat je kind erop los beukt?", vroeg ik, flabbergasted. "Ja, moet je kind maar normaal doen, en nou wegwezen", zei hij, waarbij hij met zijn armen maaide. Ik keek hem verbluft aan. "Ben je wel normaal, man?"
Dat had ik beter niet kunnen zeggen, maar het floepte eruit. De vader kwam op me af en ging dreigend tegen me aan staan, zijn borst bedekte mijn gezicht. Ik rook de geur van wasverzachter die uit zijn hagelwitte T-shirt opsteeg. Het maakte hem meteen stukken minder eng.
Hij kwam tegen me aan staan, toen gaf ik hem snel een duw. "Blijf van me af", riep ik. Hij deed weer een stap in mijn richting en keek me dreigend aan. Ik keek terug, met priemende blik. "Denk maar niet dat ik bang voor je ben", schreeuwde ik. "Tokkie", schreeuwde hij terug. "Moet jij nodig zeggen, met die neppatta’s van je."
Waar ik die tekst vandaan haalde, geen idee. Het was blinde woede, gok ik. Olle en Puk stonden inmiddels achter me te blèren. Ik keek hem nog eens goed aan, draaide me om, en liep naar de EHBO voor een pleister.
Daarna pakte ik de kinderen beet en sleurde ze naar de auto. "Hier komen we niet meer, gok ik." Trillend van woede startte ik de auto. "Dat was zeker weer cringe, hè?", vroeg ik Puk. "Nee, ik vond je eigenlijk wel gangster kill", zei ze trots.
Goh. Wie had dat nou gedacht? Dat dit tokkie-moedertje nog eens gangster kill zou zijn. En dat in de speeltuin.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.
