بیانیه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران، به مناسبت روز دانشجو
بسم الله الرحمن الرحیم
“سَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أَی مُنقَلَبٍ ینقَلِبونَ”
با نام و یاد سه سرو فرو افتاده از تبر ظلم بر خاک سرخ میهن، صدای خویش را از قتلگاه آن سه نام جاودان، به گوش این دانشگاه ستمدیده می‌رسانیم.
ما همان غریو همیشه زنده‌‌ای هستیم که هیچگاه مطالبه حقوق حقهٔ خویش را با استمداد از زنانگی و با تاکید بر آزادگی و حیات از یاد نمی‌برد، حتی اگر هر روز در خیابان و دانشگاه، ترس و خفقان را تجربه کند. اکنون دیگر واکنش نیروهای قانونی و فراقانونی مجالی برای زیست آزادانه باقی نگذاشته و با تحمیل نظمی پادگانی و سکوتی قبرستانی، تمامی شریان‌های حیات‌بخش جامعه را به انسداد کشانده است. برای چنین جامعه‌ای جز چشم‌اندازی گنگ و عصیانی خاموش باقی نخواهد ماند. عصیانی که با تداوم سرکوب، میلی روزافزون به شعله‌ور شدن پیدا خواهد کرد.
عدم ارائه راهکاری مطلوب برای حل معضل حجاب اجباری به عنوان مطالبه محوری مردم و بن بستی که صاحبان قدرت ایجاد کرده‌اند، آنها را به خشونتی متحجرانه و افسارگسیخته وادار کرده است. خشونتی عریان که منجر به ایجاد پدیدهٔ نوظهور «حجاب‌بان» در راستای افزایش محدودسازی تمامی اقشار جامعه علی‌الخصوص زنان شده است. حتی فراتر از آن، در جای‌جای شهر و دانشگاه دوربین‌هایی را تعبیه کرده‌اند که اگرچه روزی برای ضبط چهره مجرمین بود، امروز به ابزاری برای تهدید شهروندان آزاده تبدیل شده است. در چنین جامعه‌ای که تمرکز حاکمیت بر افزایش ساز و کارهای نظارتی سرکوبگرانه است، آزادی‌های فردی و اجتماعی تا همیشه مغفول خواهند ماند. بدیهی است که تداوم این رویه، عدم توجه به حقوق اساسی ملت و نادیده انگاشتن خواست مسلم مردم، خیل عظیم خشم و فریادهای دادخواهی را بر سرشان آوار خواهد کرد.
ما با اقلیتی تمامیت‌خواه مواجه‌ایم که کشور را ملک شخصی خود دانسته و به جای علاج دردهای مزمن جامعه، برای آنان که به زعم خودشان غیرخودی هستند، مهاجرت و ترک کشور را تجویز میکنند و قصد محروم ساختن مردم از حق بدیهی زیستن در وطن خود را دارند. کار به نقطه‌ای رسیده است که ریاست دولت در توجیه افزایش آمار مهاجرت نخبگان، آنان که از حداقل‌های زندگی محروم شده‌اند را متهم به داشتن انگیزه‌های مالی صرف و عدم تعلق خاطر به میهن می‌کند.
این یکپارچه‌سازی مذبوحانه، حفر گودال عمیقی از ترس، خشم و ناامیدی را سبب شده است که همه ارکان جامعه را به درون خود می‌کشاند. از دل چنین ساز و کاری، دانشگاهی سر برمی‌آورد که تبدیل شیوه‌نامهٔ انضباطی به دستورنامه‌ای تنبیهی و سلیقه‌ای را ابزاری برای افزایش تنش‌زایی های غرض‌ورزانه و ایجاد ساطوری برای قلع و قمع فعالین دانشجویی ساخته است.
امروز با شیوه‌نامه‌ای مواجه‌ایم که مصداق کامل اعمال سلیقه‌های شخصی در سطح قانون‌گذاری دانشگاه است و سرکوب بدنه دانشجویی را به دنبال دارد. احضارهای گسترده به کمیته‌‌های انضباطی، صدور احکام سنگین و افزایش بی حد و حصر اختیارات نهادهای نظارتی، بخشی از فرآیند تنبیه دانشجو به جرم دانشجو بودن است.
دانشگاهی که روزی بسترساز بروز جریان‌های مختلف فکری بوده، حال به جایی رسیده است که تحمل کوچکترین اختلاف فکری با جریان‌های مستقل را ندارد. پیکان سرکوبش نه‌تنها بر گرده‌ی دانشجو که بر تن اساتید شریف و مطالبه‌گرش نیز نشسته است. اخراج می‌کند و برای قانونی ساختن اقدامات خود، با عباراتی نظیر قطع همکاری، عدم تمدید قرارداد و عدم داشتن صلاحیت علمی، بهانه‌تراشی می‌کند. در عین حال، جایگاه مدیران و اساتیدی که از الفاظی دون شان این مکان مقدس استفاده کرده و آن را فاحشه‌خانه می‌خوانند، مستحکم‌تر می‌شود.
بیش از هفتاد سال است که دانشگاه برای استقلال خود تلاش می‌کند و تشکل‌های دانشجویی همواره محلی برای اجتماع دانشجویان مطالبه‌گر و پیشرو بوده‌اند. لکن ردصلاحیت های گستردهٔ داوطلبان عضویت در تشکل‌های سیاسی و حتی انجمن‌های علمی، موجب از بین رفتن استقلال این تشکل‌ها شده و کنش‌های آزادانه فعالین دانشجویی را محدود می‌سازد. درواقع علاوه بر تبعید و تعلیق تعداد زیادی از دانشجویان و اخراج اساتید، سختگیری در صدور مجوزها به بهانه‌های واهی و احکام ناعادلانه برای تشکل‌ها به مصداق توقف فعالیت انجمن‌های اسلامی در دانشکده‌های حقوق و علوم سیاسی، دانشکدگان فنی، علوم اجتماعی و ادبیات و علوم انسانی، منجر به ایجاد سکوت و جمود در فضای دانشگاه شده است. موارد مذکور نشان از سیاست‌زدایی از دانشگاه را دارد، درحالی که دانشگاه باید محیطی برای تمرین سیاست ورزی و قطب کنشگری جامعه باشد.
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران ضمن اعلام همبستگی با تمام آزادی‌خواهانی که در این سالها به هرنحوی آسیب دیده‌اند، از فعالین سیاسی و مدنی تا خبرنگاران و شهروندان گمنام، اعلام می‌دارد که علیرغم کارشکنی‌های نهادهای دانشگاهی و حتی نهادهای بیرونی، با تاکید بر جایگاه مدنی خود، در کنار سایر دانشجویان آزادیخواه و ملت ستمدیده ایستادگی می‌کند.
خلص و تمت.